جاودان باد یاد سرخ شقایق های خونین میهن

شیرین علم هولی، فرزاد کمانگر، علی حیدریان، فرهاد وكیلی، مهدی اسلامیان

وحشت بزرگ خامنه ای و دستگاههای اطلاعاتی حکومتی از سست شدن برچسبهای تفرقه انگیز حکومتی که ملت ایران را به گروههای قومیتی و مذهبی کوچکتر تقسیم می‌نمود با ظهور جنبش فراگیر دموکراسی خواهی مردم ایران شکل بسیار جدی بخود گرفته و در آستانه سالگرد کودتای خونین 22 خرداد، تبدیل به بزرگترین نگرانی حکومت شد. جمهوری اسلامی در ماتم این است که مردم ایران انگ های حکومتی شیعه و سنی و کرد و ترک و بلوچ و عرب را کنار گذاشته و بار دیگر در یک روح واحد، بنام ملت ایران، دستان یکدیگر را فشرده و شانه به شانه، در برابر استبداد قیام نمایند.

ولی فقیه محاسبه کرده بود که با اعدام همزمان 5 ایرانی بیگناه و اطلاق «کرد» به آنها، علاوه بر زهر چشم گرفتن از توده مردم، مردم کردستان خود را در تحمل این رنج تنها یافته و سکوت و بی تفاوتی جنبش سبز را دلیلی محکم برای دور نگاه داشتن خود از این حرکت عظیم ملت ایران خواهند دانست.

اما آنچه استبداد حتی تصور آنرا نیز نمی کرد، واکنش یکپارچه ملت ایران بود. مردم نشان دادند که دیگر کمترین ارزشی برای کلیشه های ساختگی و تفرقه انگیز «قومی» و «مذهبی» حکومت قائل نبوده و «روح ایرانی» را زندگی دوباره بخشیده اند.

این فقط میرحسین نبود که بغض خود را در قالب پیامی درخشان به ملت ایران منتشر نمود، از کوههای دالاهو گرفته تا فکه و مهران، از آق قلا و داشلی برون گرفته تا تفتان و دلگان، از شادگان و صیدون گرفته تا سبلان و ائل گلی، از سرخس و توس گرفته تا کوه صفه و نیاسر، و همه چشمه ها و رودخانه ها و کوههای ایران، همه و همه در سوگ 5 لاله خونین گریستند و گریستند. اینبار دیگر برای کسی مهم نبود که «قومیت» و «مذهب» اعدامیان چیست، مهم این بود که 5 جوان پاک ایرانی بدست دیو استبداد بر خاک افتاده بودند.

خامنه ای که دستور خاموش کردن این 5 ستاره را داده بود تا تفرقه بکارد، فقط خشم و لعنت مردم سراسر ایران نصیبش شد، لعنتی که تا عمق گور نیز وی را خواهد سوزانید.

جاودان باد یاد سرخ شقایق های خونین میهن، شیرین علم هولی، فرزاد کمانگر، علی حیدریان، فرهاد وكیلی، مهدی اسلامیان